 |
| Bestemming: Jakarta! |
Zo daar zit ik dan, 3 dagen na aankomst in Jakarta. Enerzijds
de tijd om nog even stil te staan bij de afgelopen tijd in NL. Die was hectisch,
intensief en mooi tegelijk. Hectisch vond ik vooral het afwerken van de lange
lijst met praktische dingen, terwijl Pieter al half met z’n hoofd in Indonesië
zat. Intensief door het nieuws dat we
vertrekken en alle quality time die we nog hebben gehad de afgelopen zomer met
vrienden en familie. Ik heb vaak en veel gelachen en tegelijk de tranen in m’n
ogen gehad om jullie lieve, hartverwarmende en soms ook verdrietige reacties.
En dit was niet anders bij het afscheid nemen, wat gelukkig in etappes kon.
Eerst op het werk, vervolgens tijdens het afscheidsfeestje en tenslotte nog op
Schiphol. Het mooie aan dit alles is wel
dat ik me des te meer realiseer dat het zo fijn is om zoveel lieve mensen om je
heen te hebben. En dat maakt tegelijk nog eens duidelijk dat ik jullie heel erg
ga missen!
Dan hoor ik je al denken; “ Waarom ga je dan ook zo ver weg
wonen?!” . Hoewel er geen fysieke bucket list aan de muur hangt, is het voor
mij en voor Pieter al lange tijd een doel geweest om een periode in het
buitenland te gaan wonen en werken. Nou dat eerste is gelukt, dat tweede is
voor mij nog onbekend! Ik wil graag zelf ervaren wat je nu wel en niet kan en
voor elkaar krijgt in een vreemd land. Hoe de mensen hier denken en doen en
waarom, om hier zelf ook weer inspiratie van te krijgen en de wereld eens door
een andere bril te bekijken.
Donderdag was het dan zover! Na 15 uur vliegen zijn we vrijdagavond
aangekomen en zijn met onze berg koffers afgezet bij ons huis. Tja en daar loop
je dan door huis te dwalen, nog een beetje verdwaasd dat dat hele huis nu echt voor
ons is. Zaterdag en zondag hebben we gebruikt om bij te slapen, het huis een
beetje gezellig te maken en de buurt te verkennen. Veel tijd om op te starten
is er alleen niet. Maandag breekt aan en het echte leven hier is begonnen!
 |
| De eerste avond in eigen tuin: op een mooie tijd! |
Vanochtend heb ik dus Pieter uitgezwaaid om naar z’n werk te
gaan. Voor mij blijft er dan dus dat grote, nog halflege huis achter, omdat de
container nog wel even op zich laat wachten. Voor mij de schone taak om de hulp,
Ibu Ashi en de tuinman, Pak Muji te ontvangen. Er was natuurlijk nog niets in
huis, dus ik ben eerst maar eens naar de mall gegaan, samen met Ibu Ashi om de
nodige schoonmaakspullen en boodschappen te kopen. Ook stond het buurthoofd al
op de stoep, wat ik niet meteen begreep, aangezien mijn Indonesisch nog niet
ver reikt. Of we even 1,25 miljoen Roepia wilden betalen. Ik heb alleen geen
idee waarvoor, want alle formulieren vol met stempels zijn in het Indonesisch
;-). Waar zijn we aan begonnen! En in wat voor wereld zijn we eigenlijk beland?
Tijdens de training om ons voor te bereiden op de
Indonesische cultuur(shock), zijn me een aantal verschillen bijgebleven die
misschien een wat ander licht werpen op dit koloniale beeld wat je toch al gauw
krijgt als ik deze situatie zo schets (of zoals mijn vriendinnen het noemen;
Gooische leven ;-)).
Wij denken in onze Nederlands wereld vooral vanuit een
situatie waarin je zelf je eigen leven kunt bepalen, als je tenminste niet ziek
bent. Als het allemaal niet zo goed gaat met huis, werk etc, had je meer je
best moeten doen. Iedereen heeft tenslotte min of meer gelijke kansen om
onderwijs te volgen en werk te vinden.
De hiërarchie in onze samenleving en in organisaties is dan ook behoorlijk
plat.
In Indonesië daarentegen ervaren ze de wereld als niet zo maakbaar.
De vulkaan kan uitbarsten of allerlei andere natuurrampen kunnen je leven onverwachts
op z’n kop zetten. Ook heeft niet iedereen de mogelijkheid om onderwijs te
volgen, afhankelijk van je afkomst. (Daar
hebben wij als Nederlanders helaas ook niet altijd een bijdrage aan geleverd
vanuit de koloniale tijd, maar dat voor nu even terzijde…) Dat iedereen gelijk
is en gelijke kansen heeft is dus in hun perceptie zeker niet waar. Daarbij
komt dat er geen sociaal vangnet is als je het slecht getroffen hebt. Dan zul
je het moeten hebben van je familie. En familie moet je dan wel wat vrij interpreteren
als de “Extended family” (dus incl. ooms, tantes, neven, nichten, buren etc.).
Dit alles heeft een grote impact op hoe de samenleving hier
in elkaar steekt. Het zorgt ervoor dat sociale status wel belangrijk is en dat
rijke mensen in principe verplicht zijn voor de minder bedeelden te zorgen. Dit geldt binnen
de familie, maar ook in de samenleving. Daarmee zijn wij het in Indonesische
begrippen ook aan onze stand verplicht om een aantal mensen van werk te
voorzien. Dit is overigens normaal, ook enigzins welgestelde Indonesiërs hebben
een chauffeur, hulp etc. Wel moet ik mezelf dit steeds voorhouden, want
gemakkelijk voelt het (nog) niet, nu ik zelf ook nog niet veel te doen heb.
Denk je dat je aardig bent door interesse te tonen hoe een
en ander nu werkt en te zorgen voor de juiste spullen voor de tuinman? Niet
nodig!, “ You relax madame, see you later” . Tja daar zit je dan met je goede bedoelingen….
De komende maand wil ik vooral benutten om alles te regalen
en ervoor te zorgen dat we de basis dingen weer een beetje op orde krijgen.
Alles wat vanzelfsprekend is in Nederland, zoals Internet, een bankrekening,
dokter, tandarts etc. hebben we natuurlijk nog niet. Ook wil ik aan de slag met
de Indonesische taal. Ik heb al een vrij intensieve taalcursus op het oog waar
ik hopelijk volgende week mee kan starten. Daarnaast hoorde ik over een leuk
initiatief met verschillende vrijwilligersprojecten in Jakarta waar ik volgende
week eens wil kijken. Verder ga ik me natuurlijk eens oriënteren op werk. Genoeg te ontdekken!
Selemat Tinggal!
